رامیس و آمیتیس، درون سلف اساتید، مشغول خوردن غذای آمیتیس بودند. هرکس که از در سلف اساتید وارد می شد، بی اختیار توجهش به سمت آن دو جلب می شد. دو دختر جوان همسان، یکی با تونالیته آبی و دیگری با تونالیته سورمه ای؛ به نظر می آمد تنها تفاوت آن دو، تفاوت رنگ لباسهایشان بود. آمیتیس، مقنعه ای سورمه ای و مانتویی کمی سیرتر و شلوار جینی سیرتر که طعنه به مشکی می زد، با کفشهایی مشکی به تن داشت. لباسهایش او را کمی پخته تر از خواهرش، در نظر جلوه می داد، درحالیکه رامیس، ده دقیقه از او بزرگتر بود؛ اما چه کسی اینرا می دانست؟!

آمیتیس، درحالیکه قاشق ماست را به سمت دهانش می برد، از رامیس پرسید:" رامیس! می خوای یه کاری کنیم، باران توجهش به سمت تو جلب شه؟!" رامیس با کنجکاوی نگاهش کرد:" چه جوری؟!" آمیتیس، همانطور که قاشق ماستش را بین زمین و هوا نگه داشته بود، گفت:" کاری نداره!... من قبل از اینکه برم سر کلاس آناتومی، با تو میام سر کلاست! شباهت ما، همیشه توجه ها رو جلب می کنه! بعدم کافیه فقط یه آدم فضول، تو کلاستون باشه، اونوقت همه می فهمن بابا، رئیس دانشگاس، مامان و من هم دکتر و استادیم! اونوقت ببین چطور همه شون می خوان باهات دوست شن!" رامیس با ناراحتی به آمیتیس، و بعد به اطرافشان نگاهی انداخت. حق با آمیتیس بود، انگار آن دو توجه اساتید را جلب کرده بودند! گهگاه در اطراف سلف، نگاههایی را می دید که متوجه آن دو بود و مشغول حرف زدن بودند و همینکه نگاه رامیس به آنها می رسید، جهت نگاهشان را عوض می کردند. رامیس اصلاً به این جنبه بودن در کنار خواهرش در دانشگاه، فکر نکرده بود. نگاه ناراحتش را دوباره به خواهرش دوخت:"من نمی خوام کسی به خاطر تو و مامان و بابا، بهم توجه کنه!... می خوام اگرم کسی بهم اهمیت می ده، به خاطر خودم باشه!" کمی برای این افکار دیر بود! روز دوم دانشگاه بود و همه اساتید می دانستند رامیس، دختر بزرگ رئیس دانشگاه است و همه متحیر بودند که با وجود آنکه خواهر کوچکتر، استاد و دکتر موفقی است، چرا خواهر بزرگتر، تازه قدم به دانشگاه گذاشته است!